Ook olifanten willen resultaat

Ik las vorige week een artikel over de menselijke ‘behoefte aan resultaat’ en de overeenkomst met olifanten. Uit onderzoek blijkt dat de hersenen graag grip op het leven wil hebben. Ik vraag mij overigens wel af of ‘hersenen dat willen’ of de mens waar de hersenen onderdeel van uitmaken. Maar goed, dat is een definitie kwestie. Het blijkt dat bij aanhoudend gebrek aan invloed dat onderdelen van hersenen zich beginnen af te sluiten.

Wat is nou de vergelijking met olifanten? Stel je hebt een jonge olifant. Deze spelen graag en wandelen met plezier in de rondte. Bind je ze aan een boom, dan proberen ze zich los te komen. Ze trekken en trekken. Als de boom stevig genoeg is, komt de olifant ondanks al zijn inspanning geen stap verder. Dat is de manier waarop circusolifanten getemd worden. Door het gebrek aan resultaat verliezen ze na verloop van tijd hun vrijheidsdrang. Alsof de hersenen concluderen dat hun verlangen naar vrijheid geen zin heeft en dus zonde is van de energie. Ook als een olifant later wel sterk genoeg is om de boom om te trekken, zal hij gedwee wachten tot iemand hem komt losmaken.

Ik stelde mijzelf de vraag: Zijn er dingen in mijn leven waar ik net als een olifant het heb opgegeven? Wat zou er gebeuren als ik mij realiseer dat ik nu groot genoeg ben om de boom om te trekken? En zijn er mensen in mijn omgeving waarvan ik, zonder het door te hebben, (circus)olifanten heb geprobeerd te maken? Nu snap ik waarom ik als kind nooit van circussen heb gehouden.