Geven en nemen

Volgens mij is de balans tussen “geven en nemen” een wetmatigheid in het leven. Wie veel geeft, krijgt ook veel terug. Wie meer neemt dan geeft, zal op termijn steeds minder krijgen. En wie meer geeft dan neemt, doet zich zelf tekort.

Een waardevolle collega heeft mij eens hard met mijn neus op deze wetmatigheid gedrukt. Ik bood hem aan iets voor hem te doen dat moest gebeuren, maar waarvoor hij geen tijd had. Tot mijn ontsteltenis bedankte hij mij maar nam mijn aanbod om hem te helpen niet aan. Hij wilde geen ere-schuld zo zei hij. Want Marco, jij bent iemand die gul geeft, maar achteraf als het jou schikt wel “de huur op komt halen”.  Tom wilde de balans tussen ons in stand houden.

Mijn coachie was een lieve, grijzende man van achter in de vijftig. Zijn hele werkzame leven  heeft hij zijn ziel en zaligheid in zijn regionale krant gestoken. Zoals hij zelf zegt, “ik ruik inkt, voel inkt en denk inkt”.

Na een prachtige periode van 20 jaar vallen de laatste werkjaren hem steeds zwaarder. Zijn krant is inmiddels onderdeel van een beursgenoteerde onderneming.

Niet alleen heeft hij nieuwe bazen, maar ook andere types. Vroeger trokken de mensen van de krant nachtenlang door als het meest recente nieuws dat vereiste. De baas voorop, pizza’s, een borreltje om drie uur in de nacht en moe en tevreden om vijf uur in de ochtend slapen. De krant die lag weer op de deurmat en daar draaide het om.

De nieuwe bazen hebben MBA achter hun naam staan. Dragen ronde brilletjes en grijze pakken. Tonen minder emotie en kijken alleen naar de cijfers. Het draait tenslotte om aandeelhouderswaarde, structurele winstgevendheid en een hoge mate van transparantie en voorspelbaarheid. Want waar aandeelhouders boven alles een hekel aan hebben is een grillige bedrijfsvoering en sterk flucturerende resultaten.

Uiteindelijk begreep de man waar zijn “pijn” zat. Hij stopte meer tijd, energie en liefde in zijn krant dan dat er van  hem werd gevraagd. Zijn bovengemiddelde loyaliteit werd niet opgemerkt, laat staan beloond. Hij gaf meer dan dat hij voor zijn gevoel terugkreeg.

Er zijn organisaties waar het “op prijs wordt gesteld” als je gewoon doet waarvoor je betaald wordt in de werktijd die daar voor staat. Bovengemiddelde passie en gedrevenheid is moeilijk meetbaar, voorspelbaar en dus alleen maar lastig.

Mijn coachie is een mooi, loyaal, passievol en dapper mens. Ik ben blij voor hem dat hij een nieuwe werkgever heeft gevonden. Een kleine, zelfstandige uitgever waar mensen de inkt ruiken, voelen en denken. Ik kreeg ook nog een kaartje van zijn vrouw. Ze schreef dat haar man weer helemaal opgefleurd was.

Ook mijn opdrachtgever, een brilletje met een grijs pas, was tevreden. Want “een onvoorspelbare factor” had zijn bedrijf verlaten. Vanuit zijn belevingswereld had ook hij gelijk. Onze zakelijke relatie stopte echter doen hij mij vroeg om nog meer mensen “uit de organisatie te coachen”. Zucht, soms is het moeilijk om waardevrij te blijven en mensen niet te veroordelen.

Marco Scheele

RedFoxBlue – Leiderschap Coach