De zakelijke subtopper

Als 20-er heb je tijd en energie, maar geen geld. Dus ga je enthousiast werken en carrière maken.  Tijd zat, samen in een huurhuis en de lease auto is pure luxe. Er wordt nog niet heel veel van je verwacht. Alles wat je zakelijk doet is nieuw en spannend. Je leert veel en je bent bereid om je te schikken naar de normen en waarden die vanuit de bedrijfscultuur op je af komen. Je geniet van je rijzende succes en van de luxe die je jezelf kunt permitteren van de paar centen die je verdient.  

Als 30-er breek je door in het bedrijfsleven. Je hebt energie en geld, maar alleen wel structureel te weinig tijd. Je middelmanagement functie heb je verdiend met hard en veel werken.  Inmiddels ben je er achter dat je met alleen talent er niet komt.

Je voelt je verantwoordelijk voor je teamleden en je klanten. Dat geeft een gevoel van druk en onrust. Thuis is het heftig. Een leuk gezinnetje, maar als twee werkende ouders is het gezinsleven ook een managementklus geworden. Geluk en uitputting vechten om voorrang.  Maar als ze aan je vragen hoe het met je gaat dan zeg je vanzelfsprekend “goed”.   

Als 40-er heb je zakelijk gezien meer tijd en meer geld. Je senior management functie blijft uitdagend, maar je hebt jezelf bewezen. Met minder bazen boven je kun je meer en meer je eigen tijd indelen. De kinderen worden groter en zelfstandiger en ook thuis krijg je meer tijd voor jezelf. Er is zelfs weer ruimte voor hobbies.

De grote dosis aan kennis en ervaring die je hebt opgedaan is geld waard en daar verdien je dan ook naar.  Alles loopt op rolletjes, maar diep van binnen beluister je een stemmetje dat zich afvraagt: “is dit nou alles wat er is?”.  Je hebt zo je eigen manieren om met je onrust om te gaan. Een grotere lease auto, extra dure vakanties, gewoon jezelf verwennen. Maar….ergens blijft het knagen.

Als 50-er sta je zakelijk geparkeerd.  De weg naar de top was lang en vruchtbaar, maar  “op directieniveau” ben je niet gevraagd.  Nieuwe ambitieuze bazen, jonger dan jij, wel.

Vermoeiend, deze bazige types die nog maar net droog achter hun oren zijn en steeds maar weer dezelfde basis fouten maken.  Dol zijn op reorganiseren.

Je doet je werk binnen de tijd waarvoor je betaald krijgt. Je salaris is na 25 dienstjaren bovengemiddeld hoog. Bang voor ontslag hoef je niet te zijn en als ze je kwijt willen dan krijg je de hoofdprijs mee als afkoopsom. 

Actief sporten zou een goede optie geweest zijn om de avonduren te vullen. Helaas laat je knie dat niet meer toe. Tijd voor echte vrienden heb je nooit gemaakt. Je levenspartner, wat minder ambities dan jij, die wel. Ze is dan ook weinig thuis.

Als 60-er krijg je een nieuwe baan. De nieuwe directeur is onder de indruk van je 30 jaren management ervaring. Hij wil je graag vrijspelen voor belangrijke projecten. Een soort “vliegende keeper” zonder vaste functie. Maar natuurlijk wel met behoud van salaris. En de paar klanten waarmee je een langdurige relatie hebt opgebouwd, die mag je blijven bedienen.

De laatste jaren van je dienstverband doe je veel verschillende dingen. Je organiseert introductiedagen voor sollicitanten, want als vaderfiguur binnen de organisatie kun je zo’n bijeenkomst een extra warm tintje geven.  Je wordt mentor van nieuwe werknemers.  Externe consultants houden hun interviews altijd met jou. Soms mag je weer even als leidinggevende aan de bak en word je tijdelijk geparachuteerd in de functie van teamleider. Want de echte teamleider is drie maanden met zwangerschap verlof.

De alweer nieuwe directeur – drie maanden geleden via een head hunter in dienst getreden – houdt jouw afscheidspeech. Je bent van onschatbare waarde – geweest – voor onze mooie organisatie, zo geeft hij aan. Na het speldje en de bitterballen zit het er op. Moegestreden, maar nooit verzaakt. Vierenvijftig ATV-dagen staan nog open.  Je vertelt de jonge garde nog steeds met trots dat je in al die jaren maar drie keer ziek thuis bent gebleven. De lease auto lever je in.

 Was er vroeger maar een coach geweest die je op je 40e levensjaar had gevraagd wat er van je over zou blijven als je “werk chirurgisch uit je leven zou verwijderen”.  

Marco Scheele

RedFoxBlue – Leiderschap Coach