Back to the future

Zij heeft de topbaan gekregen. Met bloed, zweet en tranen verdiend. Grote plannen, vertaald in een eerste “honderd dagen programma”. De ambitieuze veranderplannen buitelen over elkaar heen door haar organisatie.
De eerste twee maanden was het heerlijk. Genoeg “quick wins” te behalen en het korte termijn succes brengt haar in een roes.

Maar dan blijkt de werkelijkheid weerbarstiger te zijn dan ze had gedacht. Er ontstaat verzet. Niet heel zichtbaar, maar ondergronds om zich heen woekerend. “Latent agressief gedrag” maakt zich meester van haar team. Een deel van haar ploeg knikt “ja” maar doet niets en denkt “nee”.  Een soort guerilla, verborgen en slim aanvallend op de zwakke plekken van haar leiderschap. Een onzichtbare vijand, moeilijk te identificeren en dus niet te verslaan.

Haar vader zei haar vroeger altijd al, “kind, als je presteert dan ben je iemand”. Dus ze geeft niet op en gaat dapper verder met haar professionaliseringsplan.

Tweehonderd werkdagen later staat ze op en kijkt ze in de spiegel. Voor het eerst realiseert ze zich dat ze deze slag niet kan winnen. En de onmacht slaat toe. Met een woeste ijver worstelt ze zich door managementboeken en volgt ze trainingen. Alle “tips & trucs” past ze toe, soms met succes, maar niet lang houdbaar.

Deze warme, zorgzame vrouw transformeert in een wantrouwende controle-freak. Ze is haar mensen gaan wantrouwen, niemand uitgezonderd. Overal zit ze bovenop. Zieke medewerkers belt ze de zelfde dag al thuis op, om te checken of ze echt ziek zijn. Ze laat klanten bellen om te controleren of haar verkopers er daadwerkelijk op bezoek zijn geweest. En recent heeft ze een voorbeeld gesteld. Iemand ontslagen om te laten zien dat zij de baas is. De ontslagen medewerker had eigenlijk niet zo heel veel verkeerd gedaan, maar laat het een les zijn voor de anderen.

Op de vraag “waarop haar man verliefd op haar is geworden” reageerde ze eerst afwijzend. Ik betaal jou om mij zakelijk sterker te maken bijt ze mij toe. Ook mij zet ze in het map met “tegenstanders”.
Een mildere vraag met de zelfde strekking leidt wel tot een antwoord. De vraag was “wat was je geheim toen je succesvol was in je vorige functie?”. Met veel moeite vertelde ze dat haar teamgenoten haar toen een warme, zorgzame people-manager vonden waarvoor ze graag werkten.  Schoorvoetend vertelde ze verder dat haar man verliefd op haar was geworden vanwege haar “lach”.

Inmiddels gaat het zakelijk en prive – weliswaar met vallen en opstaan – beter met haar. Als het creëren van de gewenste toekomst van haar bedrijf even tegenzit gaat ze terug naar het verleden en zoekt ze weer haar kracht in “warmte”, “zorgzaamheid” en “vrolijkheid”.  Laatst zei een medewerker, “je bent er weer”.  Ze begreep wat hij bedoelde en “lachte”.

Marco Scheele
RedFoxBlue – Leiderschap Coach